ถนนลอนดอน

บังเอิญได้ฟังรายการวิทยุ(ทาง Net)ของรุ่นใหญ่วัยใกล้เกษียณผู้มีชื่อเสียงท่านหนึ่ง เผอิญพูดเรื่องเพลงท่านเลยบ่นว่า..."เพลงสมัยนี้ผมรับไม่ค่อยได้...เนื้อหาทำนอง มันไม่มีสุนทรียะเชิงศิลป์เอาเสียเลย..." จึงได้สอนมวยคนรุ่นหลัง ด้วยการการแนะนำบทเพลงสากลสมัยท่านหนุ่มๆเพลงหนึ่งให้ลองเสพดู...ได้ฟังแล้วส่วนตัวผมว่าเพราะดีนะ ทำนองฟังง่ายๆ กีต้าร์นุ่นๆ เพลินๆ ชิวๆ...แต่ติดที่เป็นเพลงสากล "เราเองก็ไม่ได้เป็นเซียนภาษา"...แต่ก็เอาล่ะ...ก็พอจับใจความได้คร่าวๆว่า...เนื้อหาสะท้อนสังคมคนจนจรจัดตามถนนในกรุงลอน+เป็นการให้กำลังใจแด่ผู้ที่กำลังคิดว่าชีวิตตนนั้นช่างตกต่ำโดดเดี่ยวอ้างว้าง...

. . .

เพลง "Streets Of London (Original 1969 Recording)โดย Ralph McTell ศิลปินชาวอังกฤษ ยุค60s

(สำนวนแปลมือสมัครเล่นอย่าว่ากัน : P

Have you seen the old man In the closed-down market Kicking up the paper, with his worn out shoes?

คุณเห็นชายชราในตลาดร้างที่เดินเขี่ยเศษกระดาษด้วยรองเท้าคู่เก่าๆนั้นไหม

In his eyes you see no pride
แววตาของเขาไร้ซึ่งความภาคภูมิ

And held loosely at his side Yesterday's paper telling yesterday's news
ข้างๆตัว พกหนังสือพิมพ์ฉบับเมื่อวาน ที่บอกเล่าเรื่องราวของวันวาน

....So how can you tell me you're lonely,
แล้วคุณกล่าวกับฉันได้อย่างไรว่า...คุณช่างอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว?

And say for you that the sun don't shine?
และยังพูดอีกว่าดวงตะวันไม่เคยส่องแสงมายังคุณเลย

Let me take you by the hand and lead you through the streets of London
โปรดให้ฉ้นได้จูงมือคุณไปยังถนนแห่งลอนดอนเถิด

I'll show you something to make you change your mind
ฉ้นจะแสดงบางสิ่งให้คุณเห็น เผื่อคุณจะได้ละทิ้งความคิดนั่นเสีย

Have you seen the old girl Who walks the streets of London
คุณเห็นหญิงชราน้อยๆ คนที่เดินอยู่บนถนนแห่งลอนดอนนั่นไหม?

Dirt in her hair and her clothes in rags?
ผมของเธอสกปรกรุงรัง ชุดของเธอขี้ริ้วขาดวิ่น

She's no time for talking, She just keeps right on walking
เธอไม่มีเวลาพูดคุย เธอแค่เดินไปเรื่อยเปื่อย

Carrying her home in two carrier bags.
ที่พำนักของเธออยู่ในย่ามสองใบนั่น

Chorus>....So how can you tell me you're lonely,

แล้วคุณกล่าวกับฉันได้อย่างไรว่า...คุณช่างอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว?

In the all night cafe At a quarter past eleven,
ในคาเฟ่ยามค่ำคืน ณ เวลา 11 นาฬิกาล่วงไป

Same old man is sitting there on his own
ชายชราคนเดิมกำลังนั้งลงที่นั้น ณ ที่เดิมของเขา

Looking at the world Over the rim of his tea-cup,
มองความเป็นไปของโลกที่บนขอบถ้วยชา

Each tea last an hour Then he wanders home alone
มองถ้วยชาผ่านไปแก้วแล้วแก้วเล่า แล้วเขาก็เดินกลับตามลำพังไร้จุดหมาย

Chorus>....So how can you tell me you're lonely,
แล้วคุณกล่าวกับฉันได้อย่างไรว่า...คุณช่างอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว?

And have you seen the old man Outside the seaman's mission
คุณเห็นชายชราที่อยู่นอกวงคณะพลทหารเรือนั้นไหม

Memory fading with The medal ribbons that he wears
ความทรงจำจางหายไปกับแถบสะพายเหรียญเกียรติยศที่เขาสวมใส่

In our winter city,The rain cries a little pity
ในเมืองอันเหน็บหนาวแห่งนี้ สายฝนได้โปรยปรายเจือความสงสาร

For one more forgotten hero And a world that doesn't care
แด่วีรบุรุษผู้ถูกลืมอีกคน กับโลกที่ไม่เคยแยแสเขาเลย

Chorus>....So how can you tell me you're lonely,
แล้วคุณกล่าวกับฉันได้อย่างไรว่า...คุณช่างอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว?

- จบบริบูรณ์ -

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

*ภาคผนวก

ภาพถ่ายเวอร์ชั่นปัจจุบันของคุณตา Ralph McTell

Ralph McTell (born Ralph May in Farnborough England 3 December 1944) is an English singer/songwriter and acoustic guitar player who has been an influential figure on the UK folk scene since the 1960s. McTell's guitar style has been influenced by many of the USA's country blues guitar players of the early 20th century, including Blind Blake, Blind Willie McTell and Robert Johnson.

"Streets of London" is a song written by Ralph McTell. It was first recorded for McTell's 1969 album Spiral Staircase but was not released in the United Kingdom as a single until 1974. It was his greatest commercial success, reaching number two in the UK singles chart, at one point, selling 90,000 copies a day[citation needed], and winning him the Ivor Novell Award.(จาก Wikipedia)